dag 34

Alle caminogangers passeren op 1505 met het crus de ferro, een paal die delucht insteekt en waaromheen allerlei stukjes steen en persoonlijke herinneringen zinn gedrapeerd. Iets van thuis daarheen brengen, als symbool dat je hoopt dat je santiago haalt. Han en pedro hebben geen steen uit lunteren of almelo, ook geen pasfoto, handdoek of washandje achtergelaten. Voor ons telt dat we op de top weten dat we het gehaald hebben en dat de cruz een symbool is van doorzetten. Niet eenvoudige klim, komend uit astorga, waar REGEN EN BLIKSEM ons uitzwaaien. We volgen zonder zorg de weg naar de heuvels, han ziet een vos de weg ovrsteken, pedro denkt even het konijn dat hij de dag ervoor op zijn bord had. We komen in een dorp dat er zeer goed verzorgd uit ziet, nu in eigendom van rijkere bewoners uit de steden voor vakantie, inclusief kerk en ermita. Verder naar een dorpje dat de weg naar de top inluidt. Als we de top nadren, breekt weer onweer uit. Ver weg vooralsnog. Tijd voor onze lunch in acebo. Pelgrimslunch met vrpli hte fles wijn. Komen de naaister van han tegen, die tevreden vaststelt dat de pet van han nog steeds goed zit. We gaan naar beneden, en rijden prompt tegen een ezel met pelgrim aan. De man uit frankrijk kocht een ezel in de pyreneen wat vaak een voorteken is van nog meer ellende. De ezel miste zijn gras en die paardenkorrels vond ie maar
niks. Of de fransman ooit nog verder komt zal de geschiedenis uitmaken.
Verder naar beneden, komen we in ponteferrada. Een herberg van de laatste generatie verwelkomt ons. Alles is er incl. Fietsherstel afdeling. In de stad de tempeliersburcht. Zij zijn vertrokken, het kasteel staat er robuust. En natuurlijk de iglesia van maria die je niet mag verlaten als je tenministe eenmaal madre maria hebt gezegd. Dus maar gedaan. Eenvoudige maaltijd genoten en op tijd naar bed.